Η κιθάρα αποτελεί το ευρύτερα ίσως διαδεδομένο όργανο, έχοντας ενσωματωθεί στις μουσικές παραδόσεις όλων σχεδόν των λαών. Υπάρχουν αρκετοί τύποι κιθάρας (ο καθένας με τις δικές του κατασκευαστικές ιδιαιτερότητες) και αναρίθμητες τεχνικές προσέγγισης του οργάνου, που εξαρτώνται τόσο από το είδος της μουσικής που εκτελείται, όσο και από το προσωπικό ύφος του κάθε κιθαριστή.

Με τον όρο λαϊκή κιθάρα περιγράφεται η ιδιαίτερη εκείνη τεχνοτροπία παιξίματος, η οποία καθιερώθηκε στο λαϊκό τραγούδι (αστικό και δημοτικό) ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Από τις πρωτόλειες ηχογραφήσεις των εστουδιαντίνων και των μικρών οργανικών συνόλων των καφέ-αμάν (όπου, συνήθως, ο ρόλος της ήταν δευτερεύων), η λαϊκή κιθάρα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα τραγούδια των σπουδαίων συνθετών της Σμύρνης και της Πόλης (Π. Τούντας, Κ. Σκαρβέλης, Σ. Περιστέρης, Β. Παπάζογλου, κ.ά.), φτάνοντας στο απόγειο των εκφραστικών δυνατοτήτων της με την άνθιση της επονομαζόμενης πειραιώτικης σχολής του ρεμπέτικου (1935-1955), που θεμελίωσαν οι μεγάλοι λαϊκοί δημιουργοί Μ. Βαμβακάρης, Β. Τσιτσάνης, Γ. Παπαϊωάννου, Μ. Χιώτης, κ.ά. Το πρωτότυπο αυτό είδος λαϊκού τραγουδιού βασίστηκε στο δίδυμο μπουζούκι-κιθάρα και αποτέλεσε ένα μοναδικό πάντρεμα ετερόκλητων μουσικών στοιχείων με κύριο χαρακτηριστικό την (παλαιότερη) ανατολικού τύπου τροπική μελωδική ανάπτυξη, πλαισιωμένη από (νεότερη) δυτικού τύπου εναρμόνιση. Αυτός ο νεωτεριστικός και ταυτόχρονα παραδοσιακός χαρακτήρας του είδους υπήρξε καθοριστικός για την μετέπειτα πορεία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, αποτελώντας πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς ως τις μέρες μας.

Πηγή: sinodio.gr