Τι να πεις με δυο λόγια για τον δάσκαλο, τον Μανώλη, και το εργαστήρι στην ταράτσα;

Ας αρχίσουμε από τα τυπικά, αλλά εξίσου σπουδαία.

Ο Μανώλης σπούδασε στην Πάντειο, μάλλον για να κάνει το χατίρι των γονιών του, μετά πήγε στην Αγγλία, για να γίνει μηχανικός αεροπλάνων, ειδικότητα που υπηρέτησε ευλαβικά επί μακρόν. Συνταξιούχος σήμερα, κάνει αυτό που του άρεσε ίσως περισσότερο από όλα τα άλλα: φτιάχνει όργανα, παίζει μουσικές και μαθαίνει και άλλους να φτιάχνουν, να παίζουν, να τραγουδούν.

Η τέχνη του

Οργανοποιία έμαθε στην Κρεμώνα της Ιταλίας, όπου μαθήτευσε κατά καιρούς. Στη Μέκκα της τέχνης αυτής, το λίκνο της οργανοποιίας, όπου δούλεψαν κι άφησαν την παρακαταθήκη τους σπουδαίοι μουσικοί και οργανοποιοί, όπως ο Αντόνιο Στραντιβάρι και ο Κλαούντιο Μοντεβέρντι, έμαθε τα πάντα για τα βιολιά. Έτσι, το 1985 φτιάχνει το πρώτο του μουσικό όργανο. Θα περίμενε κανείς να είναι ένα βιολί. Όμως, όχι!

Έφτιαξε μια κρητική λύρα…. Μία λύρα από τον τόπο του. Γιατί, αυτό ήθελε πάντα. Να φτιάχνει λύρες γλυκόλαλες. Άλλωστε, λύρα έπαιζε από παιδί. Από τότε, κύλησαν χρόνια κι ο Μανώλης συνέχιζε να φτιάχνει λύρες. Ώσπου, το 2010 ήρθε δάσκαλος στο Ωδείο Σίμων Καράς. Εδώ έφτιαξε κι άλλα όργανα… πολλά – ενδεικτικά να αναφέρουμε πως μόνο οι λύρες είναι πάνω από 200.

Οι μαθητές του Μανώλη

Στο Ωδείο έχουν παρακολουθήσει μαθήματα οργανοποιίας πάρα πολλοί μαθητές, κάποιοι έρχονται περισσότερα από ένα χρόνια και όπως μπορείτε να δείτε και στις εκθέσεις μας, φτιάχνουν πραγματικά αριστουργήματα. Κάποιοι άνοιξαν και εργαστήρια. Στο εργαστήρι του Ωδείου κατασκευάζονται υπό την εποπτεία του Μανώλη, όλα τα ξύλινα όργανα, εκτός από εκείνα που είναι εργοστασιακής παραγωγής, όπως το κλαρίνο και το πιάνο. Κατασκευάζονται λύρες διαφόρων ειδών, λάφτες, μπουζούκια, βιολιά, κανονάκια, αλλά και κιθάρες, κλασικές και ηλεκτρικές, καθώς και πνευστά.

Όμως το εργαστήρι δεν είναι μόνο η κατασκευή

Είναι κουβέντα, καλαμπούρι, ένα είδος εξομολόγησης, ένα «σόμπορο», μια μάζωξη, στην καρδιά της Αθήνας, δίπλα στο δασάκι του Λόφου, με θέα τον Άη-Γιώργη στον Λυκαβηττό και τα σπίτια της πόλης.

Έτσι, αν όχι οι πιο άτακτοι, σίγουρα οι πιο φασαριόζηδες μαθητές του Ωδείου, στο δωματιάκι της ταράτσας, δίνουν ψυχή σε ξύλα και χορδές, βάζουν «κλειδιά» και πλουμίδια από σεντέφι, κόβουν, σκαλίσουν, γυαλοχαρτίζουν, βερνικώνουν, με μεράκι και υπομονή, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του δασκάλου. Καρτερούν να απελευθερώσουν μουσικές από τα άψυχα μέχρι χτες κουφάρια, σε λύπες και σε χαρές.

Ο Μανώλης δεν αποκλείει κανέναν από την παρέα. Αγκαλιάζει τους μαθητές του με αγάπη και ζει με τον καθένα ξεχωριστά όλες τις στιγμές της γέννησης ενός μουσικού οργάνου. Μαζί του, ακούραστος βοηθός, ο Θανάσης, είναι εκεί να συνδράμει με όλες του τις δυνάμεις στο εργαστήρι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε ‘κείνον για τη βοήθεια που προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.

Απόσπασμα από την εισαγωγή της τέως Υπευθύνου Λειτουργίας του Ωδείου, Ελένης Πέτρακα,
πριν την εισήγηση του δασκάλου οργανοποιίας, με θέμα: “Βασικές αρχές οργανοποιίας“,
στο πλαίσιο της 2ης Έκθεσης Οργανοποιίας του ΚΕΠΕΜ.