Γεννήθηκα στην Κάρπαθο, πρίχου εξήντα χρόνια,
μεγάλωσα, παντρεύτηκα και του Θεού η πρόνοια,

μού’δωσε τρεις αρσενικούς γυρεύοντας τη κόρη,
που γι’ άλλους είναι εύκολο, για μένα όμως ζόρι.

Στης μάνας μου τα γόνατα, ήμαθα να χορεύγω,
μα κι’ ένα χορευτή καλό, όποτε (δ)ω, ζηλεύγω.

Λέω την γνώμη μου παντού, με πάσα ειλικρινότη,
και τη καλή προσπάθεια τ’ οχτρού μου, επαινώ τη.

Ανηορεύγω θύμησες και τις ανεστορούμαι,
ξανοίω σαν μου δείχνουσι, σαν μου μιλούν αφκρούμαι.

Γράφω, συντάζω, τρα(γ)ου(δ)ώ, κεφίζω και χορεύγω,
θυμούμαι, ονειρεύγομαι κι’ αλαργοταξι(δ)εύγω…

Δεν τους διδάσκω τους χορούς, σαν μου ζητούν, τους δείχνω,
αλλά στην Ιστορία τω, μεγάλο βάρος ρίχνω.

Ψάχνω τι λεπτομέρειες και του χορού το νάζι,
μα πρώτα το συναίσθημα κι η έκφραση με γνοιάζει.

Γι’ αυτό τα σεμινάρια, μιας ώρας ή μιας μέρας,
γεννού νόθες κατάστασες και του χορού το τέρας.

Σε βεβαιώσεις σαν μου πουν υπογραφή να βάλω,
νομίζω στα πιστεύω μου ότι πατούν το κάλο.

Γιατί κάποιοι τις έχουσι μετά για ντοκουμέντα
και άλλοι, σ’ όλους τους χορούς, πως είν’ κρυφά ταλέντα.

Ούτε με το’να συφωνώ, ούτε με τ’ άλλο όμως,
γιατί να γίνεις χορευτής, είναι μακρύς ο δρόμος.

Δείγμα, λοιπόν, ανάμνησης είν’ η υπογραφή μου
και πως στο σεμεινάριο, τούτο, μαζί σας ήμου(ν).

Και είπαμε, πολλές φορές πως πρέπει να βρεθούμε,
αν θέλομε στου χορευτή το ύψος να σταθούμε.

Ηλίας Εμμ. Βασιλαράς
Κάρπαθος, Απρίλης του 2013

Υ.Γ.

Απού την ηλικία μου ήκρυψα πέντε χρόνια,
για να ταιριάζει η μαντινά… και δείχτε μου συμπόνοια.